به نقل از فرزند یکی از معلمان زحمت کش آموزش و پرورش دزفول
از شب قبل من و داداشم با ذوق و شوق منتظر رسیدن فردا بودیم. مادر لباسهای بابا را اتو میکرد پدرم کفش هایش را واکس می زد و …
همه چیز آماده ی رفتن به مراسم تجلیل از بازنشستگان فرهنگی بود.
صبح بود پدرم سر و رویی صفا داد و راهی شد او را تا دم در همراهی کردیم من به داشتن همچین بابای مهربان،دلسوز،کم ادعا و زحمت کشی می بالم همیشه به او عشق می ورزم اما نمی دانم چرا این روزها که به تازگی بازنشسته شده دوست داشتنی تر شده. خاصه اینکه بعد از این همه سال خدمت صادقانه که من همواره شاهد آن در طول سالیان زندگی ام بودم و اینکه دیگر کسی سراغش را نمیگیرد بیشتر دلم میسوزد. وقتی صبح ها دیگر صدای رفتن او را به محل کار نمیشنوم از شما چه پنهان دلم می گیرد نه اینکه دوست داشته باشم در رنج و عذاب باشد نه! اما …
