تمرینات سنگنوردی در رشته سرعت
دوشنبه, ۲۲ دی ۱۳۹۳، ۰۹:۳۶ ب.ظ
تمرینات سنگنوردی در رشته سرعت – قسمت اول
نوشته: Prof. Juan Martin Miranda
در این مجموعه مقالات یک رشته کاملاً رقابتی در سنگنوردی را تجزیه و تحلیل خواهیم کرد، و آن "سرعت" است.رشته سرعت در جهان رقابتی کنونی در حال رشد فزاینده ای بوده و یکی از ورزش هایی است که نماینده حضور در بازی های المپیک خواهدبود.
بر اساس قوانین رقابت های سرعت امکان برگزاری این مسابقات به دو گونه است: رکوردگیری و کلاسیک. در مورد دومی(شیوه کلاسیک) ورزشکار در هر دور از مسابقه، دو مسیر که دارای درجه سختی، ارتفاع و برش عمودی مشابه هستند را صعود می کند، در حالی که در قالب رکوردگیری (دیواره های 10 یا 15 متر استاندارد با گیره های استاندارد شده ای که در محل های دقیق و از قبل مشخص شده قرار گرفته اند) صعود کننده در هر دور از مسابقه یک مسیر را صعود می کند.
سرعت بر تندی ای دلالت می کند که بدن با آن در کوتاه ترین زمان و در یک فاصله مشخص جابه جا می شود. بنابر این سرعت نتیجه طی نمودن مسافتی مشخص در زمانی معین است.
از دیدگاه ورزشی، سرعت بیانگر ظرفیت یک فرد یا شیء برای انجام حرکت در حداقل زمان و با حداکثر کارایی است. بنابراین برای نمایش سرعت باید بدانیم چه عواملی بر سرعت تأثیر گذارند. سرعت کیفیتی مرکب است که به وسیله تمام قابلیت های دیگر همچون قدرت، استقامت و به ویژه، تکنیک معین شده است. سرعت باید به طور پیوسته فراگرفته شود و با تمرینات ویژه پرورش یابد، و این تمرینات باید در سرعت بالا تحقق یابند، در این صورت است که ما خود را در مسیر حرکت سریع بیمه می کنیم.
تمرینات سرعت دو ابزار دارند:
تندی(سرعت انتقال): تمامی حرکت های مجزا و منفردی که به وسیله ی یک تغییر مکان به وجود می آیند.
سرعت: حرکت های به هم پیوسته با توجه به فعالیت ورزشی مورد نظر.
به این ترتیب می بینیم که ما می توانیم تندی هر حرکت را بهبود بخشیده، سپس آنها را به هم متصل نماییم. اگر از قالب رکوردگیری که همه چیز در آن استاندارد شده است استفاده می کنیم، تمرینات شامل انجام هر یک از حرکات منفرد با حداکثر تندی و سپس اتصال آنها به یکدیگر به وسیله سرعت خواهدبود.
تندی(سرعت انتقال): تمامی حرکت های مجزا و منفردی که به وسیله ی یک تغییر مکان به وجود می آیند.
سرعت: حرکت های به هم پیوسته با توجه به فعالیت ورزشی مورد نظر.
به این ترتیب می بینیم که ما می توانیم تندی هر حرکت را بهبود بخشیده، سپس آنها را به هم متصل نماییم. اگر از قالب رکوردگیری که همه چیز در آن استاندارد شده است استفاده می کنیم، تمرینات شامل انجام هر یک از حرکات منفرد با حداکثر تندی و سپس اتصال آنها به یکدیگر به وسیله سرعت خواهدبود.
اهداف تمرینی عبارتند از:
• کاهش زمان عکس العمل
• شتاب بیشینه در تغییر مکان
• افزایش سرعت هر حرکت
• دستیابی به تواتر و پیوستگی اصلی حرکات
• کاهش زمان تماس با هر گیره
• کاهش اتلاف سرعت
زمان عکس العمل: زمان عکس العمل، زمانی است بین آغاز محرک و آغاز پاسخ. این محرک در مورد سنگنوردی سرعت چیزی نیست جز "دستور داور" .• کاهش زمان عکس العمل
• شتاب بیشینه در تغییر مکان
• افزایش سرعت هر حرکت
• دستیابی به تواتر و پیوستگی اصلی حرکات
• کاهش زمان تماس با هر گیره
• کاهش اتلاف سرعت
این بخش شامل 5 مرحله است:
t^1 : فاصله زمانی که صعود کننده در حال تشخیص سیگنال های ورودی حسی از فرمان شروع داور است.
t^2 : مدت زمان مورد نیاز برای تشخیص و مرتبط نمودن نظم محرک های کشف شده در مرحله t^1 .
t^3 : مجموع زمان لازم برای سازماندهی پاسخ.
t^4 : زمان مورد نیاز برای رسیدن محرک به صفحه حرکتی عضله(محل اتصال اعصاب به عضله) .
t^5 : زمان مورد نیاز برای آغاز و کامل نمودن یک حرکت مشخص.
این محدوده یکی از دشوارترین مراحل تمرین و پیشرفت است، چرا که ما در مورد هزارم ثانیه ها صحبت می کنیم. در جدول زیر زمان عکس العمل(Reaction Time) 5 نفر از بهترین دوندگان 100 متر را می بینید.
واضح است که زمان عکس العمل برای اجرای اولین حرکت کمتر از
150 هزارم ثانیه است. چنانچه تأخیری جزئی در آن رخ دهد و یا استارت آهسته
ای انجام شود، نتیجه ای که در پی خواهد داشت تفاوت در رده بندی است.
اطلاعات کافی در مورد زمان عکس العمل در سنگنوردی سرعت در دسترس نیست، ولی
تمرین کردن در این محدوده می تواند هزارم ثانیه های ارزشمندی را در یک
مسابقه سرعت به ما تقدیم کند.
روش شناسی برای تمرین زمان عکس العمل نیازمند موارد زیر است:
• شروع از وضعیت ساده اجرای حرکت
• ادامه تمرین در شرایط و وضعیت های متغییر
• کار و تمرینات کم حجم
• انجام تمرینات در اولین بخش از جلسه تمرین
• توسعه مکانیسم پسخوراند(feedback) دیداری و تحریکات اعصابدرونی
ما همیشه سعی می کنیم تمرینات زمان عکس العمل را بدون خستگی قبلی و با تمرینات عملی ساده آغاز کنیم. به نظر می رسد تغییر دادن محرکی که صعود کننده باید با آن عکس العمل نشان دهد همیشه اثربخش است. محرک می تواند لمسی، شنیداری و یا دیداری باشد.
روش شناسی برای تمرین زمان عکس العمل نیازمند موارد زیر است:
• شروع از وضعیت ساده اجرای حرکت
• ادامه تمرین در شرایط و وضعیت های متغییر
• کار و تمرینات کم حجم
• انجام تمرینات در اولین بخش از جلسه تمرین
• توسعه مکانیسم پسخوراند(feedback) دیداری و تحریکات اعصابدرونی
ما همیشه سعی می کنیم تمرینات زمان عکس العمل را بدون خستگی قبلی و با تمرینات عملی ساده آغاز کنیم. به نظر می رسد تغییر دادن محرکی که صعود کننده باید با آن عکس العمل نشان دهد همیشه اثربخش است. محرک می تواند لمسی، شنیداری و یا دیداری باشد.
ولی برای رعایت اصل ویژگی تمرین، در پایان
جلسه تمرینی زمان عکس العمل باید بر روی استارت تخصصی تمرکز کرد، تنها یک
یا دو حرکت اول (مسیر صعود) را انجام دهید.
حجم کار باید پایین باشد، به این دلیل که حجم کار زیاد می تواند ایجاد خستگی حسی- عصبی یا فیزیکی نماید. خستگی از واکنش سریع جلوگیری کرده و باعث ایجاد الگوی حرکتی آهسته خواهد شد.
به طور معمول با 15 تا 20 دقیقه تمرین زمان عکس العمل در ابتدای جلسه تمرین می توانیم تحریک پذیری مناسبی نسبت به فرمان شروع داشته باشیم.
مطالب بعدی به تجزیه و تحلیل حرکات در بخش های بالایی و پایینی بدن در قالب صعود به شیوه رکوردگیری اختصاص داده شده است، و در ادامه شیوه های تمرینی توسعه تندی و سرعت را خواهیم دید.
حجم کار باید پایین باشد، به این دلیل که حجم کار زیاد می تواند ایجاد خستگی حسی- عصبی یا فیزیکی نماید. خستگی از واکنش سریع جلوگیری کرده و باعث ایجاد الگوی حرکتی آهسته خواهد شد.
به طور معمول با 15 تا 20 دقیقه تمرین زمان عکس العمل در ابتدای جلسه تمرین می توانیم تحریک پذیری مناسبی نسبت به فرمان شروع داشته باشیم.
مطالب بعدی به تجزیه و تحلیل حرکات در بخش های بالایی و پایینی بدن در قالب صعود به شیوه رکوردگیری اختصاص داده شده است، و در ادامه شیوه های تمرینی توسعه تندی و سرعت را خواهیم دید.
